Międzynarodowy transport drogowy reguluje europejska umowa ADR, zawarta w 1957 roku w Genewie, a ratyfikowana przez Polskę w 1975 roku. Dokument co dwa lata poddaje się nowelizacji, a stronami tej umowy jest 47 państw. Dokument określa stosunki prawne między państwami, które są stronami umowy oraz załączników A i B, które regulują warunki przewozu poszczególnych towarów niebezpiecznych w międzynarodowym transporcie drogowym.
ADR pogrupowało towary niebezpieczne na kilka grup i zaliczamy do nich:
- klasa 1 – materiały i przedmioty wybuchowe
- klasa 2 – gazy
- klasa 3 – materiały ciekłe zapalne
- klasa 4.1 – materiały stałe zapalne, materiały samoreaktywne i materiały wybuchowe stale odczulone
- klasa 4.2 – materiały samozapalne
- klasa 4.3 – materiały wytwarzające w zetknięciu z wodą gazy zapalne
- klasa 5.1 – materiały utleniające
- klasa 5.2 – nadtlenki organiczne
- klasa 6.1 – materiały trujące
- klasa 6.2 – materiały zakaźne
- klasa 7 – materiały promieniotwórcze
- klasa 8 – materiały żrące
- klasa 9 – różne materiały i przedmioty niebezpieczne.
Towarom przypisuje się grupy pakowania, które określają natężenie zagrożenia:
– grupa I – towar, który stwarza duże zagrożenie
– grupa II – towar, który stwarza średnie zagrożenie
– grupa III – towar, który stwarza małe zagrożenie.
Głównym sposobem przewozu materiałów niebezpiecznych w Polsce jest transport drogowy, który stanowi ponad 80% ogólnej ilości przewozów tego typu materiałów. Wyróżnia się trzy sposoby przewozu towarów niebezpiecznych: przewóz luzem, przewóz sztuki przesyłki oraz przewóz w cysternach. Przewóz towarów podlega przepisom, które mają na celu zapewnienie bezpieczeństwa ludzi, mienia i środowiska. Obowiązek organizacji, nadzoru i kontroli przewozu towarów niebezpiecznych pełnią organy administracji publicznej, a kontrole przewozu drogowego sprawują Policja, Państwowa Straż Pożarna i Inspekcja Transportu Drogowego. Natomiast przedsiębiorstwo, które związane jest z transportem drogowym towarów niebezpiecznych, musi współpracować z Doradcą ADR, czyli doradcą do spraw bezpieczeństwa. Prowadzi on nadzór nad załadunkiem, rozładunkiem i przewozem towarów niebezpiecznych. Niezbędne są do tego nowoczesne narzędzia systemowe, jak systemy telematyczne.
Wykorzystują one możliwości telekomunikacyjne, informatyczne i informacyjne. Po przetworzeniu materiałów z bazy danych takich systemów, można ocenić sprawność realizowanych zadań transportowych. Systemy, które wspierają procesy zarządcze są niedocenione w transporcie materiałów niebezpiecznych.
Korzystanie z systemów telematycznych wspiera procesy decyzyjne, bezpieczeństwo oraz daje możliwość monitorowania bieżącej lokalizacji pojazdu transportującego załadunek.
Transport drogowy materiałów niebezpiecznych stwarza duże zagrożenie dla środowiska naturalnego i dla uczestników przewozu. Przestrzeganie przepisów ruchu drogowego, przepisów ADR oraz korzystanie z nowoczesnych systemów teleinformatycznych minimalizuje to zagrożenie i zwiększa bezpieczeństwo na drogach. Właściwa organizacja transportu, posłużenie się nowoczesnymi systemami monitorującymi, istotnie niwelują ryzyko związane z transportem towarów niebezpiecznych.
Źródło: Finder.pl – monitoring GPS pojazdów
